Od tysięcy lat murzyńscy uzdrowiciele stosują diabelski szpon w wielu chorobach. Jedynym miejscem na ziemi, gdzie rośnie ta wspaniała roślina, jest pustynia Kałahari w A fryce południowo-zachodniej. Na tym krańcowo suchym obszarze, praktycznie pozbawionym roślinności, czarci pazur musiał wykształcić specjalny system korzeniowy do przechowywania wilgoci. Wrastając na głębokość 120 cm, rozgałęzia się w wiązkę korzeni bulwiastych przypominających ziemniaki. Ze stu kilogramów tych korzeni uzyskuje się sześć kilogramów surowca zawierającego substancję czynną.
Nazwę swą zawdzięcza wyglądowi ciernistych strąków, wykształcających się z jaskrawo-czerwonych kwiatów. Te strąki jak diabelskie szpony – są tak mocne, że trzeba używać szczypiec, by uwolnić od nich kopyta zwierząt.
Każdy korzeń wykopuje się oddzielnie, kroi na plasterki, suszy oraz uciera. Uzyskuje się lepką, trudną w obróbce substancję. Wiedzę o tym niezwykłym zielu afrykańskim zdobyli osadnicy europejscy na początku XX wieku. Jeden z nich przesłał próbki suszonego diabelskiego szponu dr. Bernhardowi Zornowi, kierownikowi Instytutu Fizjologii i Chemii na Uniwersytecie im. Friedricha Schillera w Jenie w Niemczech.
Oczywiście, najpierw przeprowadzano eksperymenty lecznicze na szczurach. Wywołano u nich z pomocą formaldehydów dnę moczanową, a gdy po 12-14 dniach zapalenie się rozwinęło, zaczęto podawać korzeń, w postaci naparu, doustnie i w zastrzykach. Przeprowadzono trzy serie prób. Po pięciu tygodniach kuracji diabelskim szponem zaobserwowano znaczące ustąpienie obrzęku i przywrócenie normalnych ruchów łap, natomiast w grupie kontrolnej samoistne ustępowanie dny było niewielkie.
Słynny szwajcarski zielarz, po zbadaniu czarciego pazura jako środka zdrowotnego, zaleca wszystkim coroczną kurację korzeniem twierdząc, że usunie z naszego organizmu toksyczne pozostałości i pozwoli cieszyć się zdrowszym życiem.
Recenzje
Na razie nie ma opinii o produkcie.