Od tysięcy lat murzyńscy uzdrowiciele stosują diabel­ski szpon w wie­lu chorobach. Jedynym miejscem na ziemi, gdzie rośnie ta wspa­niała roślina, jest pustynia Kałahari w A fryce południowo-zachodniej. Na tym krań­cowo suchym obszarze, praktycznie pozbawionym roślinności, czarci pazur musiał wykształcić specjalny system korzeniowy do prze­chowywania wilgoci. Wrasta­jąc na głębokość 120 cm, roz­gałęzia się w wiązkę korzeni bulwiastych przypominających ziemniaki. Ze stu kilogramów tych korzeni uzyskuje się sześć kilogramów surowca zawiera­jącego substancję czynną.

Nazwę swą zawdzięcza wyglą­dowi ciernistych strąków, wy­kształcających się z jaskrawo-czerwonych kwiatów. Te strąki jak diabelskie szpony – są tak mocne, że trzeba używać szczy­piec, by uwolnić od nich kopyta zwierząt.

Każdy korzeń wykopuje się oddzielnie, kroi na plasterki, su­szy oraz uciera. Uzyskuje się lep­ką, trudną w obróbce substancję. Wiedzę o tym niezwykłym zielu afrykańskim zdobyli osad­nicy europejscy na początku XX wieku. Jeden z nich przesłał próbki suszonego diabelskiego szponu dr. Bernhardowi Zornowi, kierownikowi Instytutu Fizjologii i Chemii na Uniwer­sytecie im. Friedricha Schillera w Jenie w Niemczech.

Oczywiście, najpierw prze­prowadzano eksperymenty lecz­nicze na szczurach. Wywołano u nich z pomocą formalde­hydów dnę moczanową, a gdy po 12-14 dniach zapalenie się rozwinęło, zaczęto podawać korzeń, w postaci naparu, do­ustnie i w zastrzykach. Przeprowadzono trzy serie prób. Po pięciu tygodniach kuracji dia­belskim szponem zaobserwo­wano znaczące ustąpienie ob­rzęku i przywrócenie normal­nych ruchów łap, natomiast w grupie kontrolnej samoistne ustępowanie dny było niewielkie.

Słynny szwajcarski zielarz, po zbadaniu czarciego pazura jako środka zdrowotnego, zaleca wszystkim coroczną kurację korzeniem twierdząc, że usunie z naszego organizmu toksyczne pozostałości i pozwoli cieszyć się zdrowszym życiem.